දෙපා රිදෙනාකන්ම නැගලා
මුදුනෙදී සිරිපතුල් වඳිනා
සිහළ මුස්ලිම් කිතුණු උන්ගේ
කඳුළු උල්පත් වෙලා තිබුණා
එහෙන් අරගෙන ආපු ජලකඳ
නොයෙක් ගම්බිම් මැදින් ගලලා
නපුරු කාලෙට දෙගොඩ තලලා
බලෙන් කඳුළුත් සඟව ගත්තා
මැදුරු බලපත් පර්මිෂන් ගෙන
කොකාකෝලා ෆැක්ටරියෙ නල
හොරෙන් ඇවිදින් ඉවුරු අසබඩ
උන්ගෙ විසකඳ උඹට දුන්නද
ජීවිතේ තරඟයෙන් පැරදුණ
හඬාවැටෙනා හිත්ද වෙන්වුණ
ඉන්න බැරිතැන හංගගත්තද
සිරුරු තිබුණා දියේ පාවුණ
ඉන්න හිතෙනා රටක් කියලම
විසුණුකළ පැල්පතේ දුක්කඳ
අනේ ඒවත් කඳුළු වෙන්නැති
මුඩුක්කුවෙ කාණුවෙන් එක්වුණ
ඉවුරු දෙපසින් නුඹට පෙනෙනා
අතීතයෙ මතකයන් බෝමා
කවුරුවත් නොදකිනා තරමට
ගොඩක් දේවල් නුඹම දැක්කා
අතරමඟ වැරදුනත් ජීවිත
අතැර යන අපි වගේ නොව නුඹ
සයුර හමුවන තුරුම දවසක
ගලන හැටි වටිනවා දිගටම.....
