චිත්‍රපටියක් බලනවා කියන්නෙ හදවතට වඩාත්ම දැනෙන විදියට කලාව විඳින්න පුළුවන් ක්‍රමයක්. වාසනාවකට වගේ ලංකාවෙනම් දැනෙන, හැඟෙන චිත්‍රපටියක් බිහිවෙන්නෙ කලාතුරකින්. Filmhall එකට ගිහින් අනිත් හැමදේම අමතක කරලා පැය 2කට කතාවකට ඒකාත්මික වෙන්න අවස්ථාවක් ලැබෙන්නෙ කලාතුරකින්. එතනදි මට දැනුණු දේ කියන්න තරම් වටින නිසයි විෂම භාග ගැන සටහනක් තියන්න හිතුවෙ.
Film එක market කරපු අය අපිට කතා 2ක් කිව්වා. ජාත්‍යන්තර සම්මාන ගොඩක් අරන් තියෙන නිසා මේක බලපන්. වකුගඩු රෝගය තුරන් කරන්න පිරිසිදු පානීය ජල ව්‍යාපෘතියකට මේකෙ ලාභය යොදවන නිසා මේක බලපන්. එහෙම කියලත් හිස් පුටු ගොඩක් මැද්දෙ ඉඳගෙන film එක බලපු මට කියන්න තියෙන්නෙ ඔය මොකවත් නිසා නෙමෙයි, මේක බලපන්. මේ film එක බලපන්.
විෂම සමාජයක් ගැන, විෂම ලෝකයක් ගැන ලොකු ලොකු කතා අහපු අපිට විෂම භාග මහලොකු වචනයක් නෙමෙයි. විෂම ජීවිත වගේම විෂම භාග ජීවිතත් මේ ලෝකෙ අපිට අනන්තවත් හමු වෙනවා. අපේ ජීවිතත් එහෙමයි. විෂම කියන වචනෙ තියන නපුරු ගතියට, අසාධාරණ ගතියට අපි කැමති නෑ. ඒත් එදායින් පස්සෙ මට හිතුණා විෂම කියන්නෙ කොච්චර ලස්සන දෙයක්ද කියලා. විෂම භාගත් ලස්සන වුණේ ඒකයි.
තාලෙට අත්පුඩියක් ගහන්න තියා සිංදුවක් තාලෙට හිතින් මුමුණන්නවත් මට බෑ. හැබැයි සිංදු අහන්න, රසවිඳින්න ඒක බාධාවක් නෙමෙයි. ගීතයක් කියන්නෙ තවත් එක මනුස්සයෙක්ගෙ හෝ කිහිපදෙනෙකුගේ show එකක් විතරක්ද කියලා හිතාගන්න බැරි තරමට දේවත්වයට සමීප ගතියක් සංගීතයෙ තියනවා. ඉතිං සිංදු කියන්න පුළුවන් අයට හිතින් ඊර්ෂ්‍යා කරන එකයි, මට බැරි එකට දුක් වෙන එකයි තමයි ඉතුරු වෙලා තිබුණෙ. හැබැයි මට ගණිතයටනම් වැඩිපුර ලකුණු ටිකක් ගන්න පුළුවන්කම තිබුණා. ඒ විෂම බව අපි පිළිගත්තත් සමාජය ඉල්ලුවෙම calculators මිසක් ගී කියන කුරුල්ලො නෙමෙයි. ඒ ඛේදවාචකය බලන්නනම් විෂම භාග බලන්න.
මැරෙනවා කියන එක අපේ හිතෙන් ගොඩක් දුර තැනක තියලා අපි ජීවත් වෙනවා. ආගම අදහන වෙලාවට විතරක් මැරෙනවා කියලා මතක් කරන අපි, අනිත් හැමවෙලේම අමරණීයයි කියලා හිතාගෙන ඉන්නවා. මරණය අපිට දුර වුණාට මරණයත් එක්කම ජීවත් වෙන මිනිස්සු ඕනතරම් ලංකාවෙ ඉන්නවා. ජීවත් වෙනවද මැරෙනවද කියන එක ඇතුලෙ තෝරාගැනීමක් කරන්න ඔවුන්ට අවස්තාව නෑ. කරන්න පුළුවන් එකම දේ මැරෙන විදිය ගැන හිතන එක විතරයි. අලි ගහලා මැරෙන එකද, වකුගඩු රෝගය හැදිලා මැරෙන එකද වඩා හොඳ? උත්තරය film එකේ තියනවා.
නැවුම් ලා දළු පිපෙන්න අළුත් වැස්සක් වහින්න. දිය කඩිත්තට තිත්තයින්ට එන්න අළුත් වතුරක් ගලන්න. මියයන්න හදන අතු ඉපුල් දළුලන්න, නැවුම් සුවඳ සුළඟක් හමන්න. බිඟුන් නැවත ගී ගයන්න. ජීවිත වලින් කරන මේ ආරාධනාව ස්වරත් එක්ක අහන්න මේ film එක බලන්න.
ජීවිතේ හරියට කවියක් වගේ කියලා කවිවලම තියනවා. කවි කියවලා ජීවත් වෙනවා වගේම ජීවිතය කියවන කවිත් තියනවා කියලා දැනගත්තා. කලින් කියපු දාර්ශනික talk ඔක්කොම පැත්තකට දැම්මත් කවියක් අහලා හදවතින් අඬන්න අවස්ථාවක් ඕනනම් ඒක මඟහරින්න එපා. පුරුද්දට වගේ හැමදාම හිනාවෙන, ප්‍රශ්න හංඟගෙන හිනාවෙන, අඬන විදියත් අමතක කරපු මේ ජීවිත වලට කෙලවෙන්න කියලා ගිහින් අඬලා එන්න. අඬන්න දන්න මිනිස්සු ටිකක් ඕන කාලයක් මේක.
විෂම භාග බලලා ජීවිතේට මොකුත් ලැබුණෙ නැතත් කවියක් එක්ක සංවේදී වෙන්න ලැබෙන අවස්ථාවට පයින් ගහන්න එපා. කවදහරි මැරෙනවනම් මැරෙන්න කලින් මොනවද කරේ කියලා දවසක ප්‍රශ්නයක් ආවොත් system එකේ විදියට ජීවත් වුණු කතාව ස්වභාවධර්මය අහන්න කැමති වෙනේකක් නෑ. ජීවිතේ පැය දෙකක් විඳලා ආවා කියන්නවත් තෘප්තියක් ඉතුරු කරගන්න මේක බලමු.
ඔය මොකුත් නැතත් දවස ගානෙ මැරි මැරි ජීවත් වෙන, මරණය අතේ තියාගෙන ඉපදෙන දහස් ගාණක් වෙනුවෙන් පිරිසිදු වතුර ටිකක් දෙන්න අතදෙන්න හරි මේක බලන්න. මේක බලන්නම ඕන එකක්. දැනුණත් නැතත්, තේරුණත් නැතත්. බැලුවට පස්සෙ අපි පරිමාව හා ධාරිතාව ගැන කතාකරමු.
