සේකරට,
නොමියෙමි
දැනෙන තරමට පිච්චෙමි
හොඳටෝම උණුසුම විඳිමි
දරාගත නොහැකි කල
නොමියෙමි තව තව දැවෙමි
විඳවමි විඳීම නොවිඳමි
රිදෙන හැම දිනකම
පෙරඹර දිහා බලබල
නොනැගෙන හිරුට දින ගනිමි
නැවත නැවතත් දැවෙමි
නමුදු නොමියෙමි
ප්‍රබුද්ධ
කියවා විසිකර දමමි
අවලංගු සල්පිලක
පොත්ගුලක සිරකරමි
මේ අමුතු සමාජෙට
තව හැමිණෙන්නට කියමි
උන්ගේ ශුද්ධ පාපෙට
පැන් කළ දොව දොවා දෙමි
නුඹ වුවත් සිහිකර
අමතක කරමි
නියත විවරණ ලබමි
කවි පොතක් තරමට නොවටිනා
ජීවිතයක් නැවතත් ලබමි
නැවත නැවතත් විඳවමි
නුඹේ කවි වාගෙම
කාණුවට විසිවෙන කවි ලියමි
ඉඳහිට අහම්බෙන්
පෙරඹර දිහා බලමි
නොනැගෙන නුඹේ හිරු
පායා නැතැයි සැනසෙමි
සක්වාලිහිණියක් වාගේ හිනැහෙමි
නොමියෙමි මැරි මැරි හිඳිමි....
