Monday, February 10, 2020

Joker

"මම මගේ මුළු ජීවිත කාලෙ පුරාම නරුමයෙක් විදියට ඉඳලා තියනවා. මම ආත්මාර්ථකාමියි. මම නපුරු වෙලා තියනවා. මිනිස්සුන්ට මාත් එක්ක වැඩ කරන්න බැරි තරම් මාව එපා වෙලා තියනවා. නමුත් ඔබට මගේ ස්තුතිය ලැබිය යුතුයි. ඔබ මට දෙවන අවස්ථාවක් ලබා දුන්නා. අතීත වැරදි හින්දා ප්‍රතික්ෂේප නොකර සහයෝගය දුන්නා. ඉදිරියට යන්න උදව් කරා. ඒ මගින් තමයි අපිට අපේ මාර්ගය හොයාගන්න පුළුවන් වෙන්නෙ."

මෙවර ඔස්කාර් සම්මාන උළෙලේ ලොව හොඳම නළුවාට හිමි සම්මානය දිනාගත් Joaquin Phoenix මේ කතාව කිව්වෙ සම්මාන රාත්‍රිය අමතමින්. දුෂ්ටයෙක්, නරුමයෙක් ගැන වෙනත් මානයකින් දකින්න ඉඩ හදපු joker චිත්‍රපටය ගැන නැවතත් කතාබහක් ඇතිවුණා. 

Batman තමයි වීරයා. අයුක්තියට අසාධාරණයට එරෙහි පෞරුෂය. කඩවසම් ආකර්ෂණීය චරිතය. ධනවත් සැපපහසු ජීවිතය. හොඳ ගතිගුණ තියන සුදු චරිතය. Joker ඒ කතාවෙ දුෂ්ටයා. සම්පූර්ණයෙන් අනෙක් පැත්ත. කැහැටු, දුෂ්ට, පිළිකුල් කළු චරිතය. හැබැයි මේක ඒ දුෂ්ටයා ගැන කතාවක් මිසක් වීරයගෙ කතාවක් නෙමෙයි.

දුප්පත්කමත් එක්ක ගැට ගැහුණු ජීවිතයක්. විකට රංගන ශිල්පියෙක් වෙන්න හීනයක්. පාලනය කරගන්න බැරි රෝගයක්. පණ වගේ ආදරය කරන අම්මා කෙනෙක්. දරාගන්න  උරුම හැමදේම දරාගෙන දෛනික ජීවිතේ ගෙවාගන්න හදන පහළ පංතියෙ මිනිසෙක්. ඒ තමයි joker. අනිත් පැත්තෙන් සමාජ system එක පවත්වාගෙන යන එහි බලය හිමි Wayne. ඒ system එක ඇතුලෙ තමයි දුප්පතුන්, හොරුන්, ස්ත්‍රී දූෂකයින්, අපරාධකරුවන් බිහිවෙන්නෙ. වංචාව, අයුක්තිය ආරක්ෂා වෙන්නෙ. Batman අවශ්‍ය ඒ සමාජ ක්‍රමය රකින්න. ඔවුන්ට බලය හිමි ඒ සමාජය පවත්වාගෙන යන්න. Joker කියන්නෙ ඔවුන්ගෙ බල සූදුව නිසා සියල්ලම අහිමි වෙන වින්දිතයෙක්. තව දුරටත් තැලෙන එක ප්‍රතික්ෂේප කරපු ඔහු ඊට එරෙහිව හිනාවුණු එක්තරා අරගලකරුවෙක්. ඔව්, හිනාව කියන්නෙත් එක වෙලාවක අවියක්. 

මිනිස් හිත ඇතුලෙ කොයිතරම් නම් හැඟීම්, හීන තියනවද? සමහර ඒවා ගොඩක් සංකීර්ණ යි. සමහර බලාපොරොත්තු දරාගන්න බැරිතරම් වියවුල්. උමතූන් බිහිවෙන්නෙ එහෙමයි. හොඳම සිතුවිලි ඇත්තෙ මානසික රෝගීන් ගාව වෙන්න පුළුවන්. උමතුව කියන්නෙ එක්තරා විදියක පරිපූර්ණ අවස්ථාවක්. ඒ අසමමිතික කතාව තමයි ලෝකයම චිත්‍රපටයක් විදියට වැළඳගත්තෙ. Joaquin Phoenixගෙ දැවැන්ත රංගනය වගේම, ඒ අපූරු සමාජ කියවීමත් මෙහි සාර්ථකත්වයට තදින්ම බලපෑවා. 

නරුමයෙක්වද, නරුමයන් බිහිකරන සමාජයද එල්ලා මරා දැමිය යුතු කියලා ප්‍රශ්න කරන්න තරම් වියරුවක් දැනුනෙ නැත්තන්, මුන් ඔක්කොටම (අපටත් එක්කම) හිනාවෙන්න තරම් උමතුවක් දැනුනෙ නැත්තන් ආයෙත් බලමු. 


Saturday, February 8, 2020

පරිමාව හා ධාරිතාව



එකෝමත් එක කාලෙක දුර ඈත තිබුණු කැළෑවක කොබෙයි අම්මා කෙනෙකුයි එයාගෙ පැටව් ටිකයි ජීවත් වුණා. මෙයාලා හරිම සතුටින් හිටියෙ. ඒත් අවාසනාවකට මේ කැළේට මහා නියඟයක් ආවා. වැස්ස නැතිවෙලා ඇළ දොළ ගංඟා පොකුණු ඔක්කොම හිඳිලා ගියා. ගස් කොළන් වේලිලා ගියා. පැටවුන්ට කන්න දෙයක් හොයාගන්න කොබෙයි අම්මට බැරිවුණා. කොබෙයි අම්මා කෑම හොයාගෙන ඈතින් ඈතට පියාඹලා යනකොට දැක්කා මල් පිපිලා තිබුණු මී ගහක්. ඉතින් මේ මී මල් කඩාගෙන ඇවිත් පැටවුන්ට කන්න දුන්නා. වැඩිපුරත් එක්ක කඩන් ඇවිත් පස්සෙ කෑමට ගන්න ලඟ තිබුණු ගල් තලාවට දැම්මා. 

ඉර අව්වට අර මී මල් වේලිලා පුංචි වුණා. කොබෙයි අම්මා කෑම හොයන්න ගිහින් හවසට ආවම දැක්කෙ මී මල් අඩුවෙලා වගේ. අම්මා හිතුවෙ පැටව් ටික පස්සෙ කන්න ඉතුරු කරපු මී මල් ටිකත් කාලා කියලා. හොදටම තරහා ගිහිපු කොබෙයි අම්මා පැටවුන්ව කොටලා මරලා දැම්මා. 

මේක බලන් හිටපු සක්‍ර දෙවියො එකපාරටම වැස්සක් වැස්සුවා. වැහිවතුර වැටිලා මැලවිලා තිබුණු මී මල් ආයෙත් ලොකු වුණා. එතකොටයි කොබෙයි අම්මට තේරුණේ තමන් කරගත්තෙ ලොකු වැරැද්දක් කියලා. ඒ දුකට විලාප දීගෙන
'මී පුප් ලදිමි. දරු නොලදමි. රන් කැටි පුතා කෝ කෝ' කියමින් කොබෙයි අම්මා අදටත් කැලේ පුරාම තමන්ගෙ පැටවු හොයනවලු.

ජාත්‍යන්තර සම්මාන රාශියක් ගත්තු 'විෂම භාග' චිත්‍රපටයෙ අවසානයට ළමයෙක් මේ සිදුවීම කියැවෙන කවියක් කියනවා.

ගලේ වැනුව මල් කාලා නොවේ
කුරුලු පැටියා මළේ
පමාවෙලා වැටුන වැස්සේ
මල් පිපුනා ගලේ
නුඹේ අතේ වරද නැතේ
කොබෙයි ලියේ
නාඬා හිඳින් දුක් බෝමයි
සංසාරේ

පුබ්බුරු පුතේ පුබ්බූරුයි හඬනකොට
වෙනදාටත් වඩා තනිකම දැනෙයි මට
උඹත් හඬනවා පැටියා මළ දුකට
කිරිල්ලියේ මම මොනවා කරන්නද

ඒ කවිය අහලා ඇස් වල කඳුළු පුරවගත්ත සර් කළු ලෑල්ලෙ අළුත් මාතෘකාවක් ලියනවා. 'පරිමාව හා ධාරිතාව'

සමහර දේවල් ගොඩක් පුංචියි. සමහරක් විශාලයි. ඒක හරියටම තීරණය වෙන්නෙ ඇත්තටම පුංචිද ලොකුද කියන එක මත නෙමෙයි. අපි ඒක දිහා බලන විදිය අනුව. සමහර පුංචි දේවල් තියනවා ඇත්තටම අනන්තයටත් වඩා විශාලයි. 'The fault in our stars' චිත්‍රපටයෙ එක තැනක කියනවා 0ත් 1ත් අතර සංඛ්‍යා අනන්ත ප්‍රමාණයක් තියනවා කියලා. ආලෝක වර්ෂ ගාණක විෂ්කම්භයක් තියන තරුවක් වුණත් ‍රෑට අපිට පේන්නෙ පුංචි තිතක් විදියට. ඒ කියන්නෙ පරිමාව තීරණය වෙන්නෙ ඇත්තටම ධාරිතාව අනුව නෙමෙයි.

මේක මහා විශාල ලෝකයක්. අපි ඉන්නෙ පුංචි තැනක. පුංචි මිනිස්සු ප්‍රමාණයක් ඇසුරු කරන්නෙ. පුංචි වචන ප්‍රමාණයක් කතා කරන්නෙ. පුංචියට හිතන්නෙ. ඒත් අපිට දැනෙන දුක හරි සතුට හරි පුංචියි කියලා කවදාවත් හිතුනද. නෑ ඒක මහ විශාලයි. උපරිම දුක් වෙන්නවත්, සතුටුවෙන්නවත් මේ පුංචිකම බාධාවක් නෙමෙයි. 

කොටු රූල් උඩ සාධනය කරන ඒවා කොහොම වෙතත් බිංදුවයි අනන්තයයි කියන්නෙ ලඟම ඉලක්කම් දෙකක්. ජීවිතේදි එහෙමයි. ප්‍රශ්නෙ වෙන්නෙ අපේ ධාරිතාව කොහොමද ලෝක පරිමාවට ගලපන්නෙ කියන එක. එහෙම බැරුව අසරණ වෙන දහස් ගාණක් මේ රටේ ඉන්නවා. වඩා හොඳ හීන දකින්න තියන අවස්තාව නැතිවෙලා යන දහස් ගාණක් ඉන්නවා. 

හැබැයි හැමදාම කතාකරේ තරඟෙ දිනපු අය ගැන විතරයි. හැලුණු, පැරදුණු, අත ඇරපු අය ගැන කතා කරේ නෑ. උත්තර නැති ප්‍රශ්න ගොන්න අතරෙ 'පරිමාව හා ධාරිතාව' කියන්නෙත් මාතෘකාවක් නෙමෙයි. ප්‍රශ්නාර්ථයක්. 

පුබ්බුරු පුතේ පුබ්බූරුයි හඬනකොට
වෙනදාටත් වඩා තනිකම දැනෙයි මට
උඹත් හඬනවා පැටියා මළ දුකට
කිරිල්ලියේ මම මොනවා කරන්නද.....